|
|
Gdynia,
|
|
|
Śladami latarni polskiego Wybrzeża - projekt międzyprzedmiotowy
Latarnia w Niechorzu
DANE TECHNICZNE
208 krętych schodów
• Wysokość wieży 45 m
• Wysokość światła 62,80 m n.p.m.
• Zasięg światła 20 Mm
• Położenie geograficzne: 54°05' 47'' N, 15° 04' 57''E
• Charakterystyka światła:
• Okres 10 s
• Światło 0,45 s
• Przerwa 9,55 s
HISTORIA
W 1863 r.15 maja wydanie zarządzenia przez Niemieckie Ministerstwo Żeglugi o wybudowaniu latarni morskiej na wysokim, 22-metrowym, klifowym wybrzeżu,na zachód od miejscowości Niechorze.
– 1863 r. opracowanie projektu budowy latarni.
– 1866 r. zakończenie budowy. 1 grudnia latarnia po raz pierwszy zaświeciła światłem.
Latarnia została wyposażona w aparat Fresnela I klasy. Początkowo źródłem światła była lampa olejowa, w której palił się nasączony olejem knot.
Zgodnie z ówczesną instrukcją, światło zapalano pół godziny przed zachodem słońca, a gaszono o wschodzie. Czas zapalania tłumaczono tym, że w pochmurne dni ciemność następuje o wiele wcześniej, niż wynika to z astronomicznego zachodu słońca.
– W 1945 r. w czasie działań wojennych, pocisk artyleryjski zniszczył całkowicie latarnię, w której mieściła się optyka i aparatura umożliwiająca świecenie latarni. Po wyzwoleniu latarnicy znaleźli w budynku 8 min, które założyli wycofujący się Niemcy. Na szczęście nie zdążyły one jednak wybuchnąć i dokonać dzieła zniszczenia.
– W 1948 r. latarnia została całkowicie odbudowana według dawnej dokumentacji, jednak zastosowano już elektryczne źródło światła i optykę sprowadzoną ze Szwecji.
– W 1948 r. 18 grudnia pierwszy raz po odbudowie rozbłysło światło w wieży. Jako jeden z pierwszych latarników obsługujących latarnię morską, został zatrudniony były marynarz pływający w polskiej marynarce wojennej. W dowód uznania jego zasług wojennych, pomimo że stracił w czasie wojny rękę, powierzono mu bardzo ważną funkcję dbania o to, żeby nigdy nie zgasło światło na latarni.
– 1997 r. funkcję latarnika objęła, po raz pierwszy na latarniach Wybrzeża Zachodniego, kobieta.
– 1999 r. Urząd Morski w Szczecinie przystąpił do remontu kapitalnego latarni. Remont został finansowo wsparty przez firmę POLKOMTEL S.A. i przez Stowarzyszenie Miłośników Latarni Morskich.
CIEKAWOSTKI
Niechorze, to piękna miejscowość położona nad Morzem Bałtyckim i jeziorem Liwia Łuża sąsiadująca z Pogożelicą. Oba miasta razem tworzą idealne i atrakcyjne miejsce wypoczynku. Niechorze składa się ze starszej części zachodniej leżącej przy wybrzeżu klifowym i nowszej części na terenach równinnych przylegających do jeziora Liwia Łuża, które jest jednym z najgłębszych jezior przybrzeżnych w Polsce. Miasto leży w województwie zachodniopomorskim, należy do powiatu gryfickiego, gminy Rewal. W części zachodniej, na 5405’47” N 1503’57” E,
w latach 1860 – 1866 zbudowana została latarnia morska. Dnia 1 grudnia 2006 r minęło dokładnie 140 lat od jej uruchomienia.
Po tej pięknej latarni oprowadzał nas pan Sebastian Kuzicki, opiekun latarni w Niechorzu. Chcieliśmy zadać kilka pytań latarnikowi, lecz jak dowiedzieliśmy się od pana Kuzickiego, akurat popłynął łowić ryby.
Na zachód od wsi Niechorze, przy krawędzi stromego klifowego brzegu usytuowana jest latarnia o najciekawszym wyglądzie zewnętrznym z polskich latarni. Podstawa latarni o wysokości 13 m jest czworokątem. Powyżej wznosi się ośmiokątna wieża, zakończona gzymsem, ponad którym umieszczona jest przykryta kopułą laterna z urządzeniem optycznym. Całość zbudowana jest z ciemnoczerwonej cegły, natomiast narożniki powyżej podstawy zostały wykonane na przemian z cegły czerwonej i czarnej. Źródłem światła jest 1000 W promiennik umieszczony w bębnowej soczewce.
Obecnie w latarni w Niechorzu mieszka jej najstarszy latarnik: pan Stefan Brodnicki.
Chcąc dowiedzieć się czegoś na temat historii budowy latarni, pan Kuzicki specjalnie dla nas otworzył wystawę, na której obejrzeliśmy zdjęcia także innych latarni w Europie. Wystawa była na prawdę ciekawa, ale i tak było to dla nas za mało. Poprosiliśmy pana Kuzickiego, aby chociaż ogólnie opowiedział nam o latarni.Dowiedzieliśmy się, że wieża latarni została wybudowana z ciemno - żółtej licowej cegły, która w dolnej części ma przekrój czworokąta, natomiast w górnej, powyżej przybudówek – ośmiokąta. Wierzchołek wieży wieńczy taras widokowy z balustradą. Próbując zdobyć więcej informacji na temat samej budowli, szukając w różnych źródłach, wyszukaliśmy, iż wybudowano ją według projektu opracowanego na podstawie zarządzenia ministerstwa z 15 maja 1863 roku. Z obu stron przylegały do wieży przybudówki o wysokości 12,2 m, z ciemnoczerwonej cegły. Na szczycie została umieszczona latarnia, w której jako źródło światła wykorzystano aparat Fresnela I klasy, według projektu inżyniera Veit-Meyera. Cztery koncentryczne knoty, z których zewnętrzny posiadał średnicę 80 mm, zużywały 442 g oleju rzepakowego na godzinę. Wysokość płomienia wynosiła 9 cm. W ciągu roku zużywano 1943 kg oleju. Soczewka była szesnastokątna. Mechanizm zegarowy poruszał pierścieniową blachę z czterema otworami, co dawało wymaganą charakterystykę.
W końcu znaleźliśmy informację, że podczas działań wojennych w 1945 roku pocisk artyleryjski zniszczył latarnię, w której znajdowała się lampa i aparatura umożliwiająca świecenie latarni. Niemcy podczas wycofywania się założyli w budynku 8 min, które zostały znalezione przez latarników po wyzwoleniu latarni i na szczęście nie zdążyły wybuchnąć. Latarnia została odbudowana według dawnej dokumentacji a jej ponowne uruchomienie nastąpiło 18 grudnia 1948 roku o godzinie 15.30
Pan Kuzicki zaproponował nam, abyśmy zeszli na brzeg morski. Lecz słysząc, że trzeba pokonać kolejne 90 schodów, część z nas straciła chęć. Mimo to nie poddaliśmy się i zeszliśmy w dół.
| |
|
|
|
|
|